قيدار را خواندم!
فوق العاده بود...
آنجا که علي فتاح هم بود! آن جا که مردها مرد بودند و نامردها هم حتي بودند تا موازنه برقرار باشد.
آنجا که سيد گلپا بود تا تمثال وجود معناي عالم بالا باشد اما نه آنقدر دور و دست نايافتني که همين قدر نزديک و دست يافتني!
قيدار روح داشت در صفحاتش! روحي درست چون منِ او! تو مي گشتي به دنبال حضور شخصيت ها! همذات پنداري ميکردي با قيدار يا لااقل داش صفدر... شايد هم علي فتاح!
بود شخصيت به اندازه اي که بتواني خودت را در يک کدام پيدا کني!
و بود آن قدر خواندني که از نامش مي نمود!
قيدار اميرخاني هم مثل ساير آثارش خواندني و دوست داشتني بود...