سلام رضوان جان
اول: مرسي كه به كلبه ي حقير من سرزدي... واقعاً به وجود شما و سرزدنتون احتياج دارم. دوم: خدا... خداي تو... خداي من... به قول آقا سهراب... اون چيز... اون حس... اون طرز تفكر... اون زندگيه كه تو داري... اون حالتهاييه كه تو بهش فكر مي كني... و خوب!وقتي كه تغيير كني... خداي تو هم تغيير مي كنه. ولي مطمئن باش عزيزم... اگه تو فكر كني هنوز هم هست، حتي با اين تغييرات! پس بدون هست... و هميشه مواظب تو... و عاشق تو... پس عاشقش باش... هرجور كه هست... هرجور كه مي توني... حتي اگه نتوني اون يه جوري به يادت مياره... و اونوقته كه تو هم به يادش مياري... اينو حتم بدون.
رضوان جان... من آدم با ايمان تنبلي هستم... چون من اينجوري خدا رو دوست دارم.. اينجوري عاشقشم.. .اينجوري مي پرستمش... اين طوريه كه خودش يادم داده... لابد به تو هم اينجوري ياد داده،خداتو مي گم. پس همه جوره بخواه... اصل فقط خواستنه... بقيه اش دست اونه.
