الا اي پير ميخانه ، بده جامي و پيمانه

كه دور از روي جانانه شدم مجنون و ديوانه

بده دردي كه بهرغم شفاي عاجلي باشد

جلاي روح و جسم و جان، نديم هر غريبانه

كه شايد با مي رنگين، رهم از اين غم سنگين

روم زين معبد ننگين سوي بتخانه، بتخانه

بتي سازم به آب و گل ، ميان سينه او دل

دلي از جنس آيينه به صد افسون و افسانه

خدا را اي جهان دون چه خواهي از دل مجنون

دلي آكنده و پر خون شده از خويش بيگانه

به گرد شعله عشقي بسورد اين دل زارم

به شمع هجر و مهجوري بسوزد همچو پروانه

چرا با ما وفا كردي به دردي مبتلا كردي

در آخر هم رها كردي در اين گمگشته ويرانه

..............................................