سلامم را تو پاسخ گوي...

محبت كردن نهايتي نداره. به شرطي كه توش منت نباشه. خود خدا هم ميگه: لا تبطلوا صدقاتكم بالمن و الأذي!

اگه انسان بدون چشم‏داشت محبت كنه و عشق بورزه و اصلاً‏ اهميت نده كه طرفش قدرشناس هست يا نيست، كمترين اثرش اينه كه روح خودش رقيق ميشه و با محبت كردن رشد مي‏كنه. يكي از پله‏هاي طريق عرفانه!

اينم گل‏واژه‏هاي بزرگان:

خورشيد باش كه اگر خواستي بر كسي نتابي، نتواني!

باران باش كه براي باريدن نگاه نمي‏كند كه بزرگي ظرفت چقدر است!

پسر عموي گرام را هم در همان جشنواره زيارت كرديم! پاك و مهربان است.

راستي، منتخب شدن وبلاگت را صميمانه تبريك مي‏گويم. اگر چه پيش‏تر از اين منتظرش بودم!

دمت گرم و سرت خوش باد...