خلوت من
هوالجمیل زاده که می شدم بادی وزیدن گرفت ...................................................
شاعر نبودم.
شعر،
روزنی بود
باریک و صعب العبور.
ارتفاعی بود
کوهستانی و ناهموار.
دریایی بود
طوفانی و مواج.
جنگلی بود
انبوه و مرموز.
جزیره ای بود
گمشده و متروک.
برگی افتاد
بارانی بارید
و شعر
از دریچه ی پاییز
با من سخن گفت...
پایین نوشت1: دیگه با این فیلم توهین آمیز ساختن و کاریکاتور توهین آمیز کشیدن شورش رو در آوردن. انگار ما که صبوری میکنیم و متانت به خرج میدیم اونها پُر رو تر و وقیح تر میشن!
پایین نوشت2: پخش مجدد کارتون «آنشرلی با موهای قرمز» از شبکه نمایش، خاطرات فراوانی رو از دوران نوجوانیم برام زنده کرد. حس می کنم الان از تماشای دوباره ی اون بیشتر از قبل لذت می برم.
| Design By : RoozGozar.com |
چه زیبا شدند جملاتم، وقتی برای تو هستند، ای دورترین نزدیکی به من!
دوست می دارمت
