دلم پر می کشد به سوی خانه ات

و روی بامش می نشیند

پرده ی سیاه را کنار می زند

تا با تو محرم باشد.

صحرا صحرا, عرفات می بیند

کوه کوه, صفا و مروه.

سنگ سنگ, حجرالاسود و

فوج فوج, انسان.

دلم در آرزوی بقیع پرپر می شود و

تا آستانش می رود.

*

وقت قربانی شده

دلم

تمام آرزوهایش را

برای رسیدن به تو

قربانی می کند...

 

 

نوشته شده در شنبه 86/9/3ساعت 1:56 عصر توسط رضوان تو بنویس ( ) | |