گاهی آدم ها قدر خودشونو نمی دونن. اینجوری که نه به آدم های دیگه احترام میذارن و نه به خودشون. قدر و منزلت آدم ها متفاوته، اما هرکس به اندازه ی خودش قدری داره.

معمولا آدم ها فقط توی یک روز خاص، قدر خودشونو می دونن و به انسان بودنشون می بالن. به خاطر خودشون جشن میگیرن و دیگران به خاطر بودنشون، بهشون تبریک می گن. روزی مثل روز تولد!
توی این روز، بسته به شرایط روحی هر فرد، آدم ها خوشحال، مغرور، افسرده و روشنفکر (!) میشن. اما بیشتر از هر چیزی به قدر و ارزش خودشون فکر می کنن.

بی ارزش ترین آدم ها هم قدری دارن، حتی اگه خودشون هرگز پی به این قدر نبرن.

یک جورهایی این قدردانی با تولد درارتباطه. با هر تولدی باید قدردان مادری بود...
با هر تولدی باید به ارزش انسانیت پی برد...
با هر تولدی باید قدر بندگی رو دونست...

و با هر قدری
                     در هر قدری
                                         باید متولد شد!

........................................................
پایین نوشت1: در شب قدر، به پاس و قدردانی مهربانی ات استغفار می کنم... تا متولد شوم.
پایین نوشت2: این اولین سالیه که سالگرد تولدم این قدر به شبهای قدر نزدیکه.
پایین نوشت3: فرزند یکی از نزدیکان قراره درست در شبهای قدر متولد بشه. همه منتظر این تولدیم...

در شب های قدر، محتاج دعاهای خالص هستم.

نوشته شده در پنج شنبه 87/6/28ساعت 2:36 عصر توسط رضوان تو بنویس ( ) | |