نمی دونم چرا این روزها هر چی سعی می کنم بهتر باشم، بدتر میشم!

هر چی می خوام صبور باشم، کم طاقت می شم و هر چی می خوام آروم باشم، مضطرب. هر چی سعی می کنم خالص باشم، شیشه خورده هام زیاد میشن و هر قدر تلاش می کنم تسلیم باشم، سرکش تر. هر چی می خوام عاقل باشم، دیوونه تر میشم و هر چی می خوام پاک باشم، آلوده تر!

و هر چی سعی دارم مومن تر باشم، کافر تر...

این منصفانه نیست که اختیار خودم رو هم نمی تونم داشته باشم. حتی نمی تونم همون جوری باشم که می خوام. هر بار که عصبانی میشم به خودم قول میدم دفعه ی بعدی آروم باشم و پرخاش نکنم؛ اما دفعه ی بعد، به شکل بدتری عصبانی میشم. هر چی زور میزنم تا بنده ی خوبِ خدا باشم، باز می بینم همون بنده ی گناهکار و بد اخلاق سابقم، بلکه بدتر.

این روزها سیرِ من فقط نزولی بوده. هیچ سعودی نداشتم، هیچ پیشرفتی، هیچ اخلاقی، هیچ عقلی، هیچ ایمانی... سست شدم و ضعیف. نه اراده ای در کاره و نه تصمیمی.

از این همه بد بودن خسته شدم. از اینکه مثل همه بی تفاوت باشم به گناه، خسته شدم. از گناه خسته شدم. از دروغ خسته شدم. از اضطراب خسته شدم. از بلاتکلیفی خسته شدم. از بی ایمانی خسته شدم. از انتظار خسته شدم. از این شهر و آدم های خاکستریش خسته شدم. از زمانه خسته شدم. از زمین، از آسمون، از کفر، از ریا، از اسلام آمریکایی، از نمازهای بی طمئنینه، از روزه های الکی، از دعاهای ناخالص، از شعارهای آبکی، از انقلاب های رنگی، از رنگ های گناه، از گناههای رنگارنگ، از رنگِ گناه، از گناه... گناه...

و بیشتر از همه ی اینها از خودم خسته شدم.

دلم می خواست یکی پیدا میشد و مصلحت کارم رو بهم حالی می کرد. شاید اینطوری بهتر می تونستم تسلیم امرش باشم و خم به ابرو نیارم. شاید اینجوری می تونستم راضی باشم و به درگاهش ایییییییییین همه شکایت نکنم.

آه! خدایا. پس من کی قراره یاد بگیرم تسلیم بودن رو...؟

در خیر باز است و طاعت، ولیک       نه هرکس تواناست بر فعل نیک
کلید قَــدَر نیست در دســت کس          توانای مطـلق خــدای است و بس
چو در غیب نیکو نهادت سرشت        نیــاید ز خــوی تو کــردار زشت
تکبّّّّــــر مــکن بر ره راستی            که دستـــت گــرفتند و برخــــاستی

- بوستان سعدی-