خلوت من
زمانی که من به دنیا اومدم، از سَمت خانواده ی مادر، اولین نوه بودم و 2 نفر رو هم برای اولین بار «دایی» کردم! از سمت خانواده ی پدرم گرچه نوه ی دهمی بودم، ولی اولین نوه ی پسری محسوب می شدم و باعث «عمو» شدنِ 2 نفر و «عمه» شدنِ 5 نفرِ دیگه شدم. از اونجایی که همیشه اولین ها یه مزه ی دلچسب تری دارن، خیلی عزیز بودم و یحتمل خیلی هم لوس! ............................................
هو العادل قبلا عرض کرده بودم که کتابی خوندم و می خوام معرفی اش کنم. البته گمون نکنم به معرفی احتیاج داشته باشه و قصد هم ندارم زیاد راجع به اش حرف بزنم. می خوام دوستداران و مشتاقان، خودشون کتاب رو بخونن و یه وقت من از هیجانش کم نکرده باشم. «کمی دیرتر» قصه ی مرد نویسنده ایه که شباهت بسیاری هم با نویسنده ی کتاب داره ( شاید هم خودش باشه!). داستان از یک نیمه شبِ نیمه ی شعبان شروع میشه، توی یک مجلس جشنِ امام زمان (عج). زمانی که شرکت کننده ها ضمن دم گرفتنِ مداح، ندای «آقا بیا» را فریاد می زنن و جوانِ ناشناسی در این وسط، خلاف صدای حضار، فریاد «آقا نیا!» سر داده است! ....................................................... -سلمان هراتی- هوالحفیظ رفته بودم به یه مسافرت هفت روزه. با خانواده و به همراه چهار ماشین! عالی بود و بسیار خوش گذشت. حتی پلیس های جاده ای هم دستشون درد نکنه، اصلا گیر ندادن! ما هم مثل یک شهروند خیلی منضبط و قانون مدار، با سرعت مطمئنه و رعایت همه ی قوانین رانندگی کردیم. توضیح تصویر: مزرعه ی آفتابگردان- جاده ی جنگل گلستان به گرگان- شهریور 1391 دیگر بهار در سبد روزگار نیست -فاضل نظری-
توی دوران تحصیلم دوستای زیادی داشتم و در مجموع روابط عمومی خوبی که داشتم باعث می شد راحت با افراد دوست بشم. اما متاسفانه هیچ کدوم از اون دوستی ها پایدار نبود و هیچ کدوم از دوستهام موندگار و وفادار نبودن. حتی با وجودی که اغلب من بودم که بعد از سالها به یادشون بودم و باهاشون تماس می گرفتم و در حقشون با وفایی می کردم، اما گویا دافعه هام از جاذبه هام بیشتر بود و دوستان، میلی برای ماندگار شدن نداشتن. بعدها توی فیس بوک بعضی ازاونها رو دوباره پیدا کردم اما خب... بعید می دونم به ارتباط های مجازی بشه گفت دوستی.
ولش کن! در این زمینه بخوام حرف بزنم قصه ی غم انگیزی میشه. بر می گردیم به همون مطلب اول. درسته که یکی یه دونه بودم، ولی عمرا از این بچه هایی نبودم که تا یه چیزی میخوان، مامان و باباهه فی الفور براش حاضر می کنن. حتی یادمه گاهی برای خواستن چیزی پافشاری و گریه می کردم اما بابام بهم می گفت باید یاد بگیری که قرار نیست هر چیزی خواستی همون موقع و بی زحمت به دست بیاد. بابا همواره سعی می کرد نذاره من لوس بشم. حالا اینکه تا چه حد موفق بوده نمی دونم! اما می دونم هنوز هم به راهنمائی ها و آموزه ها وحتی سخت گیری هاش مدیونم.
عاقبت بخیریِ آدم ها، ارتباط مستقیم و تنگاتنگی با خانواده و پدر و مادرشون داره. فقط یک پدر و مادر خوب می تونن فرزند خوبی تربیت کنن. برای همینه که کسی اگر در زندگیش به موفقیتی رسید و احساس خوشبختی کرد، مدیونِ والدینشه.
توی روزِ تولد امسالم، یادم اومد که خوشبختیِ الانم رو مدیونِ زحمت های پدر و مادرم هستم. دستشون رو می بوسم و دعا می کنم سایه شون همیشه بالای سرم باشه و تولد یه دونه فرزندشون رو هم بهشون تبریک میگم!
پایین نوشت1: امسال هر چی تولد وبلاگم رو تحویل نگرفتم، برای تولد خودم سنگ تموم گذاشتم. تازه هدیه ام رو هم از قبل انتخاب کردم، فقط مونده خریدش!
پایین نوشت2: به طرز خوشحال کننده ای روزِ تولدِ امسالم با روز میلاد حضرت معصومه (سلام الله علیها) مصادف شده. این خودش کلی هدیه اس!
پایین نوشت3:
قلکت را آنقدر
باید از عاطفه لبریز کنی
که اگر روزی از دستت افتاد و شکست
همه جا عطر گل یاس پراکنده شود!
کمی دیرتر/سید مهدی شجاعی/انتشارات کتاب نیستان/چاپ دوم1390
اینکه اون جوان کی بوده و چرا همچین کُفری گفته رو با خوندنِ کتاب باید فهمید و من هر چی بگم ممکنه اجرِ زیباییِ داستان رو از بین برده باشم. فقط باید بگم «کمی دیرتر» یکی از بهترین کتابهایی بود که اخیرا خوندم.
پایین نوشت1: راستی می دونستین انتشارات «نیستان» مالِ خودِ سید مهدی شجاعیه و همه ی کتاباش رو هم همونجا چاپ می کنه؟!
پایین نوشت2: یه زمانی این وبلاگ رو بیشتر از هر چیز، مناسبتی به روز می کردم. حالا تقریبا برعکس شده. در اغلب مناسبتها سکوت میکنم و وقتی هیچ خبر خاصی نیست، حرفِ بی مناسبتِ خودم رو می نویسم! به نظرم هم خوبه و هم بد. اما در هر حال نمیشه نسبت به دیروز که روز شهادت امام جعفر صادق (ع) بود بی تفاوت باشم و تسلیتی نگم.
پایین نوشت3: آخرای شهریور رو دوست دارم. نه فقط به خاطر تولدم، بلکه به خاطر پاییز، که خیلی نزدیکه...
پایین نوشت4:
من دلتنگم
بنا دارم به نام تو با شعر
پلی بسازم
تا وقتی از آن می گذرند
آسمان را بفهمند
حرکتِ ما از مشهد به شمال بود و بعد هم از شمال به مشهد. شمال طبق معمول شرجی بود و یک بند عرق می ریختیم و با همون وضع برمی گشتیم به ویلا جلوی کولر. با این حساب خدا خیلی بهم لطف کرد که مریض نشدم، چون تقریبا همه تا پایان سفر مریض شدن. این فکر کنم به خاطر دعای ویژه ای بود که پیش از سفرم کردم...
دوچرخه سواری و بدمینتون و کنار دریا و طبیعت و عکس دسته جمعی و کنسرت رایگان و...
در مشهد هتلمون کمی کوچیک بود و جامون محدود، اما بیشتر از انتظار خوش گذشت. نمی تونم بگم سیرِ دلم زیارت کردم – شاید چون حرم خیلی شلوغ بود- اما زیارت خوبی بود. شنا و آب بازی در «پارک ساحلی آفتاب» و خرید از «الماس شرق» و جیغ و هیجان در «کوهستان پارک شادی» هم از برنامه های جنبیِ سفر بود که فکر کنم بیشتر از زیارت وقتمون رو گرفت!
قصد نوشتنِ سفرنامه نداشتم و بیشتر دلم می خواست خاطره ی شیرین این سفر رو در خلوتم ثبت کرده باشم. برای همین خلاصه نویسی شد.
جای همه ی عزیزان خالی و انشالله خدا نصیب همه بکنه.
............................................
پایین نوشت1: فیلم «نارنجی پوش» رو دیدم. توی اون یک ساعت و 45دقیقه ای که توی سینما بودم داشتم لذت می بردم. بسیارخوش ساخت بود و بازی «حامد بهداد» بعد از مدتها به دلم نشست. در مقایسه با فیلمهایی که اخیرا دیده بودم (زندگی خصوصی، پس کوچه های شمرون، خیابان بیست و چهارم و...) خیلی امیدوار کننده بود.
پایین نوشت2: یک کتاب باقلوا خوندم که یحتمل موضوع مطلبِ بعدیِ وبلاگ باشه.
پایین نوشت3:
دیگر «قرار» نیست نه! دیگر قرار نیست
شادم که زود می گذرد شادی ام، ولی
غم می خورم که هیچ غمی ماندگار نیست
| Design By : RoozGozar.com |
چه زیبا شدند جملاتم، وقتی برای تو هستند، ای دورترین نزدیکی به من!
دوست می دارمت
