می خواستیم از خیابان رد شویم. با دست چپم، دست راستش را گرفتم [با دست چپش کیسه ی خریدهایمان را گرفته بود]. دستم را محکم گرفت و تا وسط خیابان – تا بلوار – رفتیم.
ماشین ها به سرعت عبور می کردند و نور چراغ هایشان چشم را اذیت می کرد. همچنان توی بلوار منتظر بودیم تا هجوم ماشین ها کاهش پیدا کند. دست چپم را رها کرد و به سمت راستم آمد. سپس کیسه ی خریدهایمان را به دست راستش داد و با دست چپ، دست راستم را محکم گرفت – مثل همیشه – . عرض ِ خیابان را – از بلوار تا پیاده رو – با آخرین سرعت طی کردیم و در پیاده رو آرام گرفتیم.
تا ایستگاه تاکسی راه زیادی مانده بود. دستم را از دستش جدا نکردم و محکم گرفتم. پیاده رو مملو از جمعیت بود و ما آرام لا به لای شلوغی حرکت می کردیم. دستش را باز کرد تا دستم را بیرون بیاورم. من اما – برخلاف همیشه – همچنان محکم دستش را فشردم. سرش را به آرامی به گوشم نزدیک کرد و گفت:« زشته دختر! توی خیابون خوب نیست.» بی درنگ گفتم:« چطور وسط خیابون که رد می شدیم زشت نبود؟!»
- « اون فرق می کرد. اگه دستتو نمی گرفتم که می رفتی زیر ماشینا!!»
- « دستت درد نکنه! اونقدرا هم بیسواد نیستم که بلد نباشم از یه خیابون رد شم.»
- « این چیزا ربطی به سواد نداره! باید مواظبت باشم.»
می توانستم بحث را ادامه دهم، اما چیزی نگفتم و دستم را آرام از دستش بیرون آوردم. دلخور شده بودم. قیافه ام را جوری در هم کردم تا بفهمد ناراحتم. تا ایستگاه تاکسی یک کلمه هم حرف نزدم. توی تاکسی که نشستیم سرم را به طرف پنجره چرخاندم و سعی کردم قهر بودنم را نشان بدهم!
توی خانه، وقتی همه ی کارها را انجام دادم و روی مبل آرام گرفتم، کنارم نشست و زل زد به چشم هایم. من اما نگاهم را که دزدیدم هیچ، اخم هایم را هم در هم کردم و بُق کرده به نقطه ی نامعلومی خیره شدم.
ناگهان سرمایی لای انگشتانم حس کردم و سرم را چرخاندم. با هر دو دستش دست ِ چپم را گرفته بود. به آرامی سرش را پایین آورد و دست یخ زده ام را بوسید.
دستم را رها نکرد،... دستش را رها نکردم، گرمایی عمیق درون دستها پراکنده شد،...
وقلبم را می دیدم که باز، به میان دستهایم آمده بود!

 

دست، گنجینه ی مهر و هنر است.
خواه بر پرده ی ساز،
خواه در گردن دوست...*

......................................................
پایین نوشت1: شهادت مظلومانه ی امام جعفر صادق (ع) تسلیت باد.
پایین نوشت2: از بابت تعلق گرفتن جایزه ی صلح نوبل امسال به جناب "اوباما" بسیار منقلب شدیم! بچه ها مچکریم!!

*شعر از فریدون مشیری

 

 

نوشته شده در چهارشنبه 88/7/22ساعت 9:3 عصر توسط رضوان تو بنویس ( ) | |