خلوت من
نمی دونم چرا شبکه یک سیما هر وقت برنامه کم میاره به سریالِ خارجی «رودخانه برفی» پناه می بره. کافیه در بین روز و یا حتی در ساعتهای کم بیننده، برنامه ی خاصی نداشته باشه، اون وقته که برای چندمین بار سریالِ «رودخانه برفی» رو پخش می کنه. سریالی که به خاطر صحنه های نامناسبی که داشته دچار سانسور شدیدی شده و در هر قسمت، تنها گزیده ای از اون پخش میشه. به طوری که اغلب ناقص و نامفهوم به پایان می رسه. یادمه حدود 13 سال پیش که این سریال برای اولین بار از همین شبکه پخش شد، یکی از بیننده های ثابتش بودم و علاقه ی زیادی بهش داشتم. هر هفته منتظر روزی بودم که این سریال پخش میشه و از دیدنش هم بسیار لذت می بردم. اما هر چیز لذت ناکی هم اگر گرفتار تکرار بشه، خسته کننده و گاهی هم چندش آور میشه. این روزها با دیدن بعضی از قسمتهای «رودخانه برفی» یادِ خاطرات گذشته و دوران نوجوانی خودم می افتم. اما هنوز نمی تونم بفهمم مسئولین شبکه یک سیما دقیقا به چه علت و با چه هدفی این سریال (و یا سریالهای مشابه به این رو) همچنان و با فاصله های کوتاه پخش می کنن. خوشبختانه خودم رو زیاد مخاطب تلویزیون نمی دونم وگرنه حتما معتقد بودم که به شعورم توهین شده! .......................................................... - شمس لنگرودی- باز قسمت شد زمستان باشد، محرم باشد، او باشد و صحن گوهرشاد. حرم باشیم و هوا سرد. - الحمدالله... الشهد ان لا اله الا الله... در نماز حواسم خوب به مُقرنس ها و نقش زیر گنبد است. بعد حواسم می رود پی لوستر بزرگی که از مرکز گنبد آویزان شده. بعد کبوترهایی می بینم که تفریحشان نشستن بر روی چراغ های لوستر است. گوهرشاد را برای اولین بار است که خلوت می بینم. حوضِ صحن هم هنوز یخ نزده و آب، برای خودش بازی می کند. هوای هشتی ها به مراتب گرم تر است و مردانی را می بینم که آنجا به نماز ایستاده اند. اما چه حیف! آنها در نمازشان محراب را نمی بینند. حتی مقرنس ها را. بلند می شویم تا به حیاط برویم. این یعنی پاها دوباره باید در کفش بروند. حس می کنم دلم می خواهد بی خیالِ کفش ها، با پای برهنه تا نزدیکِ حوض بروم. این جا مقدس تر از آن است که کفش به پا داشته باشی! به سمت حوض نمی روم. این حوض است که به سمت من می آید! صدای بازیِ آب همیشه دوست داشتنی ست و تماشای این صدا دوست داشتنی تر. ? وارد می شویم و راه دو تا می شود. قرارمان 10 دقیقه ی دیگر، سرِ همین دو راهی. ? از 10 دقیقه خیلی گذشته و من هنوز عاشقی نکرده ام! سراسیمه برمی گردم به سرِ دو راهی. او ایستاده و به من لبخند می زند. تازه می فهمم لبخندش چقدر شبیه من است. خیالم راحت می شود. او که لبخند زده باشد انگار من عاشقی کرده ام. به هم نزدیک می شویم:
............................................................ با تیشه ی خیال تراشیده ام تو را قصه از اونجایی شروع شد که آقای ایمنی با اون قد کوتاه و دندونای پسر شجاعش اومد توی تلویزیون و هی گفت «لامپ اضافی خاموش» و صد البته که با یک گل بهار نمی شود. برای خاموش شدن لامپهای اضافه این کافی نبود و باید فکر دیگه ای میشد. کارِ آقای ایمنی در حدِ اون لامپهای اضافه نموند و به سروقت لوله های آب و اجاق های گاز و آبگرمکن ها و بخاری ها رفت. اما این هم کافی نبود. کم کم خلاقیت ها بالا گرفت و اوضاع خیلی خطرناک شد، حسن! حتی کار به سفره های آب زیر زمینی هم رسید. خـــلاصـــــه ... نتیجه این شد که بخش عمده ای از برنامه های تلویزیون و حتی مابقی رسانه ها، آموزش مصرف بهینه و این صحبت ها شد. مدتی به همین منوال گذشت تا بلاخره یک فکر اساسی اتفاق افتاد! (البته «فکر» اصولا اتفاق نمی افته و تا به مرحله ی اتفاق برسه قدری طول می کشه) اون فکر اساسی، همون طرح جامع «هدفمند کردن یارانه ها» بود و به عبارتی به ما یادآوری کرد که دولت به ما برای استفاده از آب، گاز، برق، نانِ و سوخت مصرفی مون سوبسیت (بخوانید یارانه) می داده. اما بر اثر استفاده های ناصحیح ملتِ همیشه در حالِ مصرفِ ایران (!) تصمیماتی اتخاذ گردیده و قرار شده اون یارانه های محبت آمیزِ دولت خدمتگذار حذف، یا به طور صحیح تر «هدفـــمنــد» بشه. تا این جاش مشکلی نیست و خوب هم هست. اینکه ما بلاخره و با زور هم که شده فرهنگ درست مصرف کردن رو یاد خواهیم گرفت. اما قصه از اونحایی تلخ میشه که بر اثر این رخداد تاریخی، قیمت هر چیزی که فکرش رو بکنی زیاد بشه و یا حتی سر به فلک بکشه! حالا هی رئیس جمهور و سردار رویانیان و الباقی بگن تا آخرِ امسال قیمتها زیاد نمیشه، خب سال دیگه رو چیکار کنیم؟ البته یک اصل مهم رو نباید فراموش کرد: «زندگی با سختی هاست که شیرین میشه». اما منِ بدبخت چه کنم که از مامانه و باباهه هزاران کیلومتر فاصله دارم و هی تند تند دلم براشون تنگ میشه و دست همسر رو میگیرم و می برم ولایت! اون هم با این وضع گرون شدن تمام کرایه ها و بلیط های قطار و هواپیما.
میشه برای منِ بیچاره دست به دعا بردارید تا با انتقالی همسرم موافقت بشه؟!... ....................................................... به سرسبزی نخل ایثار - سید حسن حسینی- از اولِ محرم تا حالا دارم با خودم کلنجار میرم تا مطلبی راجع به محرم توی این وب بگذارم. به هر دری زدم تا شاید بتونم نوشته ای در خور و شایسته ی این ماه پیدا کنم. حتی سری به نوشته های سالهای قبلم هم زدم. اما هر چه بود، درِ بسته بود! این جـــا برای از تـو نوشتن هوا کـم است
یا حسین (ع) ............................................................. 
پایین نوشت1: یادِ کارتون «هاچ، زنبور عسل» افتادم که هرگز به پایان نرسید و مادرِ هاچ رو هیچ کس ندید!
پایین نوشت2: سریال «مرگ تدریجی یک رویا» که برای دومین بار داره پخش میشه، بیشتر از دفعه ی اول توجه منو به خودش جلب کرده!
پایین نوشت3:
دریا
آئینه ی ابرهاست
که صورتشان را می آرایند
پیش از آنکه ببارند.
این بار کنار هم بایستیم و نماز بخوانیم، به جماعت. روی فرش های سرما زده، زیر طاقِ مسجد، نزدیک منبر بزرگِ چوبی (که در قالبی شیشه ای گذاشته اند) و منتظر آمدن توست. و تو آنجا چقـــــــدر زیبایی!
بخارِ سفیدی با ذکر هر کلمه از دهانمان می تراود. این سرما چقدر شبیه آن تاسوعاست.
از تماشای لوستر، به محراب می رسم که درست روبه روی من است... و من، یادم رفته که سردم است!
نماز تمام می شود و من یادم می آید هیچ حواسم نبوده که نماز می خواندم.
... و سردتر از آن است که کفش به پا نداشته باشی! اما چه سود، که کفش ها هم پایم را گرم نمی کنند.
دستان او را می گیرم و می رویم. حوض انگار اما دنبالمان می آید. یا انگار ما دورِ حوض می چرخیم. یا شاید...
آخ! شال گردن نارنجیِ جیغم را نیاورده ام! شاید برای همین بینی ام سرخ شده.
زن ها شلوغ تر از مردها هستند. نامرتب تر، پُر سرو صدا تر، پُر غصه تر... و عاشق تر. آنجا دستهای خواهش آنقدر زیادند که من یادم می رود دستهایم را بالا بیاورم.
و تماشای عاشقی چقـــدر زیباست.
- زیارت قبول!
و با لبخند... از صحن جامع رضوی خارج می شویم.
پایین نوشت:
در هر بُتی که ساخته ام دیده ام تو را
پایین نوشت1: آآآآآآآآآآآه ه ه، خـــدای مـــن!
پایین نوشت2: همه ی عالم و آدم "ملک سلیمان" رو دیدن جز من. جالبه که هر کی بهم میرسه حتما می پرسه "ملک سلیمان" رو دیدی؟ و وقتی جواب منفی منو می شنوه کلی آه و افسوس تحویلم میده و دلمو آب می کنه. هنوز CD اش نیومده؟!
پایین نوشت3: الهی من فدای منازل آپارتمانی بشم که از وقتی اومدم توی یک خونه ی ویلایی، مورچه ها امانم رو بریدن!
پایین نوشت4:
به این آیه های تناور
دلا گر نِه ای سنگ،
ایمان بیاور!
حالا هم اگه این خلوت رو به روز کردم برای این بود که بگم
عالــم برای از تـو نوشتن مرا کـم است...
پایین نوشت1: چند روزی رو مهمان امام رضا (ع) بودم و حسابی زیارت کردم. آب نمای خیابان روبه روی حرم (معروف به فلکه آب) به رنگ قرمز فواره میزد و واسه خودش صفایی داشت. مخصوصا توی اون سرما! روز آخر که برای وداع رفتیم حرم، آب نما مثلِ پیش از محرم سفید شده بود. انگار که عزاداریِ امام حسین (ع) تمام شده باشه... دلم گرفت.
پایین نوشت2: بلاخره خدا رو صدهزار مرتبه شکر، گوش شیطون کر و بترکه چشم حسود، ما هم به نعمت ADSL مجهز شدیم! حالا بماند که توی این شهر غُراضه (!) برای وصل این سیستم چه ها که نکشیدیم!!
پایین نوشت3: از وقتی از طریق یک ستاره شناس و محقق نجوم فهمیدم طولانی ترین شبِ واقعی سال، آخرین شب آذر ماه نیست، از شب یلدا حال نمی برم! گویا شبی در نیمه های آذره.
| Design By : RoozGozar.com |
چه زیبا شدند جملاتم، وقتی برای تو هستند، ای دورترین نزدیکی به من!
دوست می دارمت
